Για ποιους “γραφικούς” και ποια “γραφικότητα" μιλάτε;

…”Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι

Κηρύχνουν τη λιτότητα

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα

Ζητάνε θυσίες

Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους

Για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν

Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο

Λες πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό

Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού”… 

(Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Αυτοί όλοι έχουν το θράσος, την άφατη υποκρισία να αποκαλούν “γραφικούς” όσους από εμάς είχαν και έχουν το ανάστημα να σηκώνουν το κεφάλι, να καθοδηγούν τον αγώνα, για ρήξη και ανατροπή του διεφθαρμένου καπιταλιστικού συστήματος, που ποδοπάτησε, συνέθλιψε, κορόιδεψε, φτωχοποίησε, εξευτέλισε, μέσα από τους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας έναν ολόκληρο λαό. Και επειδή τις περισσότερες φορές οι λέξεις καταντούν ανόητες και φαιδρές κοινοτοπίες, ανούσιες τετριμμένες εκφράσεις, ας πούμε πως “γραφικός” είναι εκείνος που έχει μια διαφορετικότητα στη σκέψη του, που η συμπεριφορά του ξεφεύγει από τη συνηθισμένη, ίσως και ο ιδιόρρυθμος που όμως δεν καταντά ενοχλητικός για κανέναν. 
 

Ατυχής, και άδικος λοιπόν, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω ο χαρακτηρισμός των καθοδηγητών – πρωτοστατών της εργατικής τάξης ως “γραφικών”, μια και ούτε η διαφορετικότητα σκέψης τους από τους “χορτάτους”, ούτε η παρέκκλιση της αγωνιστικής τους συμπεριφοράς ενάντια σ’ εκείνους “που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι… και κηρύχνουν τη λιτότητα”, αλλά ούτε και η ιδιορρυθμία τους για ανατροπή αυτών “…που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο” συνιστά λόγο ενόχλησης των εμπαθών πολεμίων τους. Αυτών που δυσανασχετούν ακόμα και στο άκουσμα της λέξης “λαός”. Αν πάλι κάποιοι νομίζουν ότι ένας λαός μπορεί να είναι πεινασμένος και συνάμα ευτυχισμένος, δεν έχουν παρά να το δοκιμάσουν πρώτα στους εαυτούς τους. 

Ο “ευρωμονόδρομος”, η αγέλη υαινών του κεφαλαίου, δεν έχει περιθώρια διεξόδων και βελτιώσεων. Ας μην παίζουν λοιπόν, όσοι παίζουν, με τις λέξεις. Υπάρχει κι άλλος δρόμος διεξόδου από το σύστημα  της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Υπάρχει η φιλολαϊκή λύση. Με απλά λόγια, χωρίς περιστροφές και πλατειασμούς, οι ρεαλιστικές προτάσεις διεξόδου από την κόλαση είναι:

Η ολική αποδέσμευση από την Ε.Ε.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους, που πληρώνει ο λαός χωρίς να είναι δικό του.

Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, που λυμαίνεται η αστική τάξη.

Η αποδέσμευση της χώρας μας από την Ε.Ε. δεν μπορεί να γίνει από τα αστικά κόμματα-δορυφόρους του ευρωμονόδρομου ούτε και από κόμματα που χρόνια έπαιζαν σε πολύχρωμα ταμπλό συμφερόντων. Αποδέσμευση δεν μπορεί να γίνει από το ίδιο το σύστημα που παράγει τον πλούτο και τους ψευτοεπαναστάτες καιροσκόπους του. “...Τι περιμένετε; / Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν / Κι ότι οι αχόρταγοι / κάτι θε να σας δώσουν! / Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν! / Από φιλία / Θα σας προσκαλέσει η τίγρη / Να της βγάλετε τα δόντια! / Τέτοια περιμένετε;”

Η αποδέσμευση θα έρθει μέσα από τον αγώνα του εργάτη, του υπαλλήλου, του αγρότη, του επαγγελματοβιοτέχνη εμπόρου, του μικρού επιχειρηματία, να διεκδικήσει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, να διεκδικήσει τον πλούτο που ο ίδιος παράγει, αλλά –όχι τυχαία – καταλήγει στα χέρια του εκμεταλλευτή του.

Θα έρθει μέσα από το σπάσιμο του αποστήματος του κακοφορμισμένου ιμπεριαλισμού, που μεγαλώνει, όσο μεγαλώνει και η καπιταλιστική εκμετάλλευση (ΗΠΑ, ΕΕ, συμμαχίες). Τις συνέπειές του τις ζούμε στο πετσί μας κάθε μέρα με τους πολέμους, τη μετανάστευση, την προσφυγιά.

Και τέλος, η αποδέσμευση από την Ε.Ε. χρειάζεται σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο ένα ικανό ταξικό και ανατρεπτικό κίνημα,  να οδηγήσει τον κάθε λαό και όλους μαζί έξω από το λάκκο των λεόντων, στη διάλυσή της, στη δημιουργία μιας Ευρώπης που η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θα είναι παρελθόν.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους, σε ρήξη με την Ε.Ε. και το τραπεζοοικονομικό σύστημα που το δημιούργησε, θα αποτελέσει καθαρά λαϊκό όφελος, για ένα χρέος που πληρώνει χωρίς να είναι δικό του. Η τρομοκρατία περί παραμονής στο ευρώ ή επιστροφής στη δραχμή, όπως τη σχεδίασαν οι εμπνευστές της, αποτελεί μια καλοστημένη παγίδα, ένα δίλημμα των διαχειριστών της δυστυχίας μας. Είτε με δραχμή είτε με ευρώ, η πολιτική της χώρας θα παραμένει προσκολλημένη στον αστερισμό του πλούτου των μονοπωλιακών ομίλων, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, των τραπεζιτών.

Μια μονομερής διαγραφή μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες μόνο όταν δε συμπορεύεται και συνεπικουρείται από λαϊκή εξουσία. Κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί μονομερή διαγραφή χρέους σε μια αστική καιροσκοπική εξουσία, παρά μόνο στη λαϊκή.

Η λαϊκή εξουσία δεν μπορεί να στηρίζεται στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Έχει σαν μοναδικό κεφάλαιο τη δύναμη του λαού. Κάνει κοινωνικό αγαθό και κτήμα του λαού εκείνο που του ανήκε και του το άρπαξαν τα σαρκοβόρα του κέρδους: μέσα μεταφοράς, εργοστάσια, βιομηχανικές εγκαταστάσεις· εκμεταλλεύεται τη γεωστρατηγική θέση της χώρας, τον ορυκτό πλούτο, τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη ναυτιλία. Βασίζεται και εμπιστεύεται το ικανότατο και εμπειρότατο εργατικό δυναμικό –που σήμερα ζει παραγκωνισμένο και αφοπλισμένο· εφαρμόζει πανεθνικό σχεδιασμό με επίκεντρο την εργατική τάξη.

Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Για την υλοποίηση και των παραπάνω προτάσεων χρειάζεται τσαγανό (θέληση και δύναμη), αλλά και αταλάντευτες θέσεις. Εμείς έχουμε και το ένα και το άλλο, γι’ αυτό και χαρίζουμε τη γραφικότητα σ’ εκείνους που χρειάζονται σωσίβια, για να επιβιώσουν στη φουρτούνα που δημιούργησαν στο λαό μας. Η ρήξη και η ανατροπή της αστικής εξουσίας δεν φτάνει ως από μηχανής θεός, σαν την αρχαία τραγωδία. Η δικαίωση δεν έρχεται ποτέ από εκείνους που έχτισαν κάστρα κοινωνικής αδικίας. Η ευτυχία του λαού κρύβεται στα τρίσβαθα της ψυχής του και μόνο εκεί θα την ανακαλύψει.-

Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Στέλεχος Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου